“വല്ല വിവരവും ഉണ്ടോ നിങ്ങള്‍ക്ക്?”
“അയ്യോ... ചൂടാവല്ലെ… ഞാന്‍ ആ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ അല്ല ചോദിച്ചത്. (അത് എനിക്ക് അറിയാവുന്ന കാര്യമല്ലെ). ഇത് നിങ്ങളുടെ കൂട്ടുകാരന്‍ ബൂലോകത്ത് വട്ടം കറങ്ങാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് വര്‍ഷം ഒന്നു തികഞ്ഞു. ആ വിവരം വല്ലതും അറിയുമോ എന്നാണ് ചോദിച്ചത്...”
അതെ.... കൂട്ടുകാരന്‍ എന്ന ഈ ബ്ലോഗിന്‍റെ ഒന്നാം പിറന്നാളാണ് ഈ ഡിസംബര്‍ മാസത്തില്‍ .
ഇനി ഒരു കഷ്ണം കേക്ക് കഴിച്ചിട്ടാവാം ബാക്കി.!
കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യത്തെ അവധി കഴിഞ്ഞ് മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ ജിദ്ദയില്‍ തിരിച്ചെത്തിയപ്പോള്‍ കൂടുതല്‍ കച്ചവടമൊന്നുമില്ലാത്ത ഒരു കടയുടെ താക്കോല്‍ ഏല്‍പ്പിച്ച് നല്ലവനായ(?) എന്റെ മുതലാളി എന്നോട് പറഞ്ഞു
“ഹംസേ ആ കടയില്‍ വലിയ കച്ചവടം ഒന്നുമില്ല.. നീ പോയി അതൊന്ന് ശരിയാക്കിയെടുക്ക്. എനിക്കറിയാം നീ എവിടെ ചെന്നാലും അത് നന്നാവും(?) എന്ന്. അതുകൊണ്ടാണ് നിന്നെ തന്നെ പറഞ്ഞയക്കുന്നത്”
കയറിപ്പിടിച്ച ഷര്‍ട്ടിന്റെ ഷോളര്‍ മുതുകിളക്കി ശരിയാക്കിയെടുത്തു. താഴേക്ക് ഇറങ്ങിപ്പോയ പാന്‍റിലെ ബെല്‍റ്റ് പിടിച്ച് മുകളിലേക്ക് കയറ്റി ഇന്‍സൈഡ് ശരിയെന്നുറപ്പ് വരുത്തി. ചെവിയുടെ സൈഡില്‍ നിന്നും മുടി പിറകിലേക്ക് ഒതുക്കി. സ്വയം എന്നില്‍ അഭിമാനം തോന്നുന്ന സമയത്ത് ഞാന്‍ പോലും അറിയാതെ എന്നില്‍ വരുന്ന ആക്ഷനുകള്‍ മുറതെറ്റാതെ അപ്പോഴും വന്നു. ഞാന്‍ എന്നെ തന്നെ സൂക്ഷിച്ചൊന്നു നോക്കി.!
“ഹമ്പഡാ നീ ആളൊരു മിടുക്കന്‍ തന്നെ”
മനസ്സുകൊണ്ടൊരു കമന്‍റും പാസാക്കി താക്കോല്‍ വാങ്ങി. കൂടെ ജോലി ചെയ്യാന്‍ മിടുക്കരായ രണ്ട് ജോലിക്കാരേയും തന്ന് ഇനിയുള്ള കാലം ആ കടയില്‍ നിന്നും കിട്ടുന്ന ലാഭം എണ്ണി നോക്കാന്‍ മാത്രമായി ഒരു ജോലിക്കാരനെ നിര്‍ത്തുന്നതിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന്‍ തുടങ്ങി മുതലാളി. (പാവം സൌദിയല്ലെ അത്ര വിവരമേ ഉള്ളൂ.. സൂര്യപ്രകാശം ശരീരത്തില്‍ ഏല്‍ക്കാത്ത മനുഷ്യര്‍ക്ക് എങ്ങിനയാ ബുദ്ധിയുണ്ടാവുന്നത് )
കടയില്‍ കാര്യമായ പണിയൊന്നുമില്ല. കൂടുതല്‍ സമയവും ഒഴിവ് തന്നെ എന്ന് മനസ്സിലായപ്പോള്‍ ശമ്പളത്തിലേക്ക് കുറച്ച് കാശ് അഡ്വന്‍സ് വേണമെന്നു പറഞ്ഞു. നാട്ടില്‍ നിന്നും വന്നതല്ലെ പാവം കടം വല്ലതും ഉണ്ടാവും എന്ന് കരുതി ചോദിച്ച കാശ് മടികൂടാതെ മുതലാളി തരികയും ചെയ്തു.
കാശ് കയ്യില്‍ കിട്ടിയപ്പോള്‍ സുഹൃത്ത് നാസറിനേയും കൂട്ടി ഞാന്‍ നേരെ പോയത് ലാപ്ടോപ്പ് വാങ്ങിക്കാനാണ് . അതില്ലാതെ ഇനി ജീവിതം മുന്നോട്ട് പോവില്ല എന്ന് കടയിലെ പത്ത് ദിവസത്തെ അനുഭവം കൊണ്ട് തന്നെ മനസ്സിലായി.
ലാപ്ടോപ്പ് വാങ്ങി. ഇന്‍റര്‍ നെറ്റ് കണക്ഷനും എടുത്തു..! ഇനി എന്ത് ചെയ്യും എന്ന് ഒരു പിടിയും ഇല്ല.!
കേരള ചാറ്റ് റൂമും യാഹൂ ചാറ്റിങ്ങും എല്ലാം വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ് തന്നെ മടുത്തതാണ്. മൂന്ന് നാല് വര്‍ഷം മുമ്പ് വേര്‍ഡ്പ്രസ്സില്‍ ഞാന്‍ ഒരു ബ്ലോഗ് തുടങ്ങിയിരുന്നു അബദ്ധത്തില്‍ എത്തിപ്പെട്ടതാണവിടെ എന്ന സത്യം ഇപ്പോള്‍ നിങ്ങളോട് പറയുന്നതൊഴിച്ചാല്‍ മറ്റാരോടും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. മൊബൈലില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന എന്റേയും മക്കളുടെയും ഫോട്ടോകള്‍ കയറ്റിയിട്ടു. അതാരെങ്കിലുമൊക്കെ വന്ന് കാണണമെന്നോ കമന്റ് വരണമെന്നോ എന്നൊന്നും എനിക്ക് ആഗ്രഹം ഇല്ലായിരുന്നു. ബഷീര്‍ വെള്ളറക്കാട് വന്ന് ഒരു ഫോട്ടോക്ക് താഴെ കമന്റെഴുതിയപ്പോള്‍ ആ ലിങ്കിലൂടെ തൂങ്ങി അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ബ്ലോഗിലെത്തിയപ്പോഴാണ് ബൂലോകം വിശാലമാണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നത്. എന്തായിട്ടെന്താ കാര്യം എന്തെങ്കിലും എഴുതണമെങ്കില്‍ മലയാളം അറിയണ്ടെ.. ഇനി അറിയുമെങ്കില്‍ തന്നെ മലയാളം ഫോണ്ട് വേണ്ടേ... എനിക്കതൊന്നും അറിയില്ല. ഞാന്‍ അതിനൊട്ട് മുതിര്‍ന്നതും ഇല്ല..!
കേരള ചാറ്റ് റൂമില്‍ നിന്നും അഞ്ചാറ് വര്‍ഷം മുമ്പ് പരിചയപ്പെട്ട നിസാം ( അവന് അന്ന് ബാംഗ്ലൂരില്‍ MBA ക്ക് പഠിക്കുകയായിരുന്നു) മുടിഞ്ഞ ഇംഗ്ലീഷുമായാണ് അവന് ചാറ്റിങ്ങ് തുടങ്ങിയത്. അറിയുന്ന മുറി ഇംഗ്ലീഷില്‍ എന്റെ അവസ്ഥ പറഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്കി കൊടുത്തപ്പോള്‍ അവനില്‍നിന്നും മംഗ്ലീഷ് വരാന്‍ തുടങ്ങി.. ആ സുഹൃദ് ബന്ധം വല്ലാതങ്ങ് വളര്‍ന്നപ്പോള്‍ കമ്പ്യൂട്ടറിനോടും ഇന്റര്‍നെറ്റിനോടുമൊക്കെ എനിക്ക് വല്ലാത്ത ഇഷ്ടമായി തുടങ്ങി. ഇ-മെയിലിലൂടെ എന്തെങ്കിലും തമാശയൊക്കെ എഴുതി അവന് അയക്കുമ്പോള്‍ അവനാണു പറഞ്ഞത് നിങ്ങള്‍ക്ക് ഇതൊക്കെ ബ്ലോഗില്‍ എഴുതിക്കൂടെ എന്ന്.. അതേ കുറിച്ച് അപ്പോള്‍ ഞാനും ചിന്തിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഗൂഗിളില്‍ ഒരു പുതിയ ബ്ലോഗും തുടങ്ങി.
അതാണ് ‘കൂട്ടുകാരന്‍ !!
ഇനി പോസ്റ്റുകള്‍ വേണമല്ലോ.. എവിടന്ന് ? എങ്ങനെ? എന്തെഴുതും ?
സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുന്ന സമയത്ത് നോട്ട് പുസ്തകങ്ങള്‍ നാശമാവരുതെന്ന് കരുതി പാഠങ്ങള്‍ പോലും എഴുതാത്ത ഞാന്‍ എന്തെഴുതാനാ…?
പിന്നെ എഴുതാന്‍ തുടങ്ങിയത് കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് വിരഹം അനുഭവിക്കുമ്പോള്‍ ഇടതടവില്ലാതെ ഭാര്യക്ക് എഴുതിയിരുന്ന കത്തുകളാണ്. ഒരു കത്തില്‍ തന്നെ ഇരുപതും മുപ്പതും പേജുകള്‍ എഴുതുന്നത് കൊണ്ട് ഒരിക്കല്‍ ശിപായി പറഞ്ഞുവെത്രേ…
“കത്തിന്‍റെ ഭാരം കണ്ടാല്‍ ഞാന്‍ അഡ്രസ്സ് നോക്കാറില്ല ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വരാറാണ് ” എന്ന് . അത് കേട്ട് ഉപ്പയും, ഉമ്മയും, പെങ്ങന്മാരുമെല്ലാം കൂടി കുറേ ചിരിച്ചുവെന്ന് പിന്നീട് വന്ന കത്തില്‍ അവള്‍ എഴുതിയപ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നി ഞാനും ഒരു “എഴുത്തുകാരന്‍” തന്നെ എന്ന്.!
അങ്ങനെ കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം കൂട്ടുകാരന്റെ തറക്കല്ലായ ആദ്യ പോസ്റ്റിട്ടു. എന്റെ നിസാം തന്നെ ആദ്യ കമന്റ് എഴുതി. പിറകേ വന്നത് നാട്ടുകാരനും കൂട്ടുകാരനുമായ തൂത മുനീര്‍ ആയിരുന്നു
ഒരു പരിചയവും ഇല്ലാത്ത ബൂലോകത്ത് നിന്നും ആദ്യമായി എത്തിയത് ഇസ്മായില്‍ കുറുമ്പടി (തണല്‍). അദ്ദേഹമാണ് കൂട്ടുകാരന്‍ എന്ന ബ്ലോഗിലൂടെ വ്യക്തിപരമായി ഞാന്‍ പരിചയപ്പെടുന്ന ആദ്യ ബ്ലോഗര്‍. ബൂലോകത്തെ കുറിച്ചും ഇവിടത്തെ കീഴ്വഴക്കങ്ങളെ കുറിച്ചും ആദ്യ പാഠങ്ങളും അദ്ദേഹത്തില്‍ നിന്നാണ് പഠിച്ചത് . പിന്നെ പിന്നെ കുറേ പേരെ പരിചയപ്പെടാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സുഖവും അനുഭൂതിയും ബൂലോകത്ത് നിന്നും ഞാന്‍ അനുഭവിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
നാല് വരി തികച്ച് മലയാളം എഴുതാന്‍ കഴിയാത്ത ഞാന്‍ ഈ ഒരു വര്‍ഷം കൊണ്ട് പത്ത് മുപ്പത്ത് പോസ്റ്റ് എഴുതിയത് എങ്ങനെ എന്ന് പടച്ച റബ്ബാണേ എനിക്കറിയില്ല എന്നതാണ് സത്യം. അത് നിങ്ങളുടെ എല്ലാം സ്നേഹത്തിന്റേയും പ്രേത്സാഹനത്തിന്‍റെയും ഫലം തന്നെയാണെന്ന് ഏത് കോടതിയിലും വിളിച്ചു പറയാന്‍ ഞാന്‍ ഒരുക്കമാണ്. അതിന് അള്ളാഹുവിനെ കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ നന്ദി പറയേണ്ടത് സ്നേഹനിധികളായ എന്റെ ബ്ലോഗ് സുഹൃത്തുക്കളോട് തന്നെയാണ്.
ഒരോരുത്തരുടെയും പേരെടുത്ത് എഴുതാന്‍ ശ്രമിച്ചാല്‍ ആരെയെങ്കിലുമൊക്കെ അറിയാതെ വിട്ടു പോവും എന്ന് എനിക്കറിയാം എന്നിരുന്നാലും ചില പേരുകള്‍ പറയതിരുന്നാല്‍ അത് ഞാന്‍ കാണിക്കുന്ന നന്ദികേടാവും.
വിരൂപനായിരുന്ന ഈ ‘കൂട്ടുകാരന്‍’ ബ്ലോഗിനെ സുന്ദരനാക്കി തന്ന എന്റെ പ്രിയ അനിയന്‍ “കൂതുമോന്‍” എന്ന് ഞാന്‍ സ്നേഹത്തോടെ വിളിക്കുന്ന എന്റെ കൂതറ ഹാഷിം.
ഞാന്‍ താമസിക്കുന്നിടത്തു നിന്നും ഏറെ അകലെ അല്ലാതെ താമസിക്കുന്ന സിനു മുസ്തു (ഒഴിഞ്ഞ കുടം) അവരുടെ ഭര്‍ത്താവ് മുത്തുവിന്റെ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള ടെലിഫോണ്‍ കോളും തുടര്‍ന്ന് അവരുടെ ഫ്ലാറ്റിലേക്കുള്ള സല്‍ക്കാരവും. അരിപ്പത്തിരിയും, മട്ടന്‍ കറിയും, കോഴിഫ്രൈയും, പിന്നെ പേരറിയാത്ത എന്തൊക്കയോ വിഭവങ്ങളുമായി ഒരു അടിപൊളി വിരുന്ന് നല്‍കി അവര് എന്നെ സല്‍ക്കരിച്ചപ്പോള്‍ ജീവിതത്തില്‍ ഒരിക്കലും മറക്കാന്‍ കഴിയാത്ത എന്റെ ആദ്യ ബ്ലോഗ് മീറ്റില്‍ (ഈറ്റ്) പങ്കെടുക്കുകായായിരുന്നു ഞാന്‍.
പിന്നീട് ജിദ്ദയില്‍ തന്നെ താമസിക്കുന്ന സാബിറസിദ്ധീഖ് (മിഴിനീര്‍) എന്ന സാബിബാവയെ പരിചയപ്പെടുത്തിയത് സിനുവാണ് സാബിയുടെ ഭര്‍ത്താവ് ബാവക്കയുമായി സംസാരിച്ചതോട് കൂടി പുതിയ ഒരു സൌഹൃദ ബന്ധം കൂടിയുണ്ടാവുകയും സ്നേഹവിരുന്നുകളുടെ എണ്ണം കൂടുകയും ചെയ്തു.
കഴിഞ്ഞ ബലി പെരുന്നാളിന് ഈ രണ്ട് പെങ്ങന്മാരുടെ ഫ്ലാറ്റുകളില്‍ എനിക്ക് കിട്ടിയ വിരുന്ന് ജീവിതത്തില്‍ ഒരിക്കലും മറക്കില്ല.. അത്രക്ക് രുചികരമായിരുന്നു രണ്ടിടത്തു നിന്നും കിട്ടിയ ഭക്ഷണം. ഹോട്ടല്‍ ഭക്ഷണം മാത്രം കഴിച്ച് ജീവിക്കുന്ന എന്നോട് സാബി വളയിട്ട കൈകൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ ഭക്ഷണത്തിന്റെ അഭിപ്രായം ചോദിച്ചപ്പോള്‍.. പോസ്റ്റുകളില്‍ കമന്റെഴുതിയുള്ള അനുഭവം വെച്ച് ഞാന്‍ ഒരു അഭിപ്രായം പറഞ്ഞു.
“പാചകത്തില്‍ സാബീ നിനക്ക് അക്ഷരതെറ്റില്ല”
ബാവക്കയും മക്കളും എല്ലാം കൂടി ചിരിച്ചപ്പോഴാണ് പറഞ്ഞത് തമാശയായിരുന്നു എന്ന് എനിക്കും മനസ്സിലായത്..
സിനുവിന്റെ വീട്ടിലെ പെരുന്നാള്‍ ഭക്ഷണത്തിന്റെ കൂടെ കിട്ടിയ സ്പെഷല്‍ പായസം എനിക്ക് വേണ്ടി സ്പോണ്‍സര്‍ ചെയ്തത് ബഹറൈനില്‍ നിന്നും ഉമ്മുഅമ്മാര്‍ (അക്ഷര ചിന്തുകള്‍ ) ആയിരുന്നു എന്ന് സിനു പ്രത്യേകം പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ശരിക്കും ഞാന്‍ ബൂലോക ബന്ധത്തിന്റെ സ്നേഹം തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു.!!
പാതിരാത്രിയിലും നെറ്റിനു മുന്നില്‍ ഉറങ്ങാതെ ഇരിക്കുന്ന എന്നെ ശാസനാ രൂപത്തില്‍ ഒരു അമ്മയുടെ സ്നേഹത്തോടെ “പോയി ഉറങ്ങെടാ.. സമയം കുറേ ആയില്ലെ” എന്ന് ഉപദേശിച്ചിരുന്ന ടീച്ചര്‍ എന്നു ഞാന്‍ വിളിക്കുന്ന മാണിക്യം മുതല്‍ ഈ അടുത്ത കാലത്ത് പരിചയപ്പെട്ട സി.പി നൌഷാദ് വരെ വ്യക്തിപരമായി എനിക്ക് എടുത്ത് പറയേണ്ട ഒത്തിരി ഒത്തിരി സുഹൃത്തുക്കളും സഹോദരിമാരും ഉണ്ട് ഈ ബൂലോകത്ത്. ഒരോരുത്തരുമായുള്ള എന്റെ ആത്മ ബന്ധം എഴുതാന്‍ ഈ ഒരു പോസ്റ്റ് എന്നല്ല ചിലപ്പോള്‍ ഇതു പോലെ നൂറോളം പോസ്റ്റ് എഴുതിയാലും തീരുമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല അതുകൊണ്ട് കുറെ പേരുടെയെല്ലാം പേരെടുത്ത് മാത്രം ഞാന്‍ ഇവിടെ എഴുതാം. സ്നേഹോപദേശങ്ങള്‍ നല്‍കി എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന.....
ശ്രീ,
ലക്ഷ്മി ലച്ചു,
റോസാപ്പൂക്കള്‍,
സിദ്ധീഖ് തൊഴിയൂര്‍,
സുല്‍ഫി,
വഷളന്‍JK,
നൌഷാദ് അകമ്പാടം,
ആദില,
അലി,
വായാടി,
സബിതടീച്ചര്‍ ( തണല്‍),
പട്ടേപാടം റാംജി,
മുഹമ്മദ്കുട്ടിക്ക,
മനോരാജ്,
കുമാരന്‍,
അഭി,
മുഖ്താര്‍,
ഏറക്കാടന്‍,
ഏച്ചുമ്മുക്കുട്ടി,
തെച്ചിക്കൊടന്‍,
ജിഷാദ്,
കണ്ണൂരാന്‍,
പാവപ്പെട്ടവന്‍,
ജയന്‍ ഏവൂര്‍,
ബിലാത്തിപ്പട്ടണം മുരളിയേട്ടന്‍,
അക്ബര്‍,
ഭായി,
ഗീതേച്ചി,
ബഷീര്‍ വെള്ളറക്കാട്
കമ്പര്‍,
ജീവികരിവെള്ളൂര്‍,
O.A.B. (ബസ്സ്സ്റ്റോറി )
യാസര്‍ ( വഴിപോക്കന്‍),
അനീസ് ഹസ്സന്‍(ആയിരത്തൊന്നാം രാവ്)
രവീണ രവീന്ദ്രന്‍,
റഫീഖ്,
My Dreems,
S.M.Sadiqe,
Fasil,
രഞ്ജിത്,
ശ്രീനാഥന്‍,
പാലക്കുഴി,
സലാഹ്,
P.D. ,
മന്‍സൂരാലുവിള.
N.B.സുരേഷ്,
JYO,
മഴമേഘങ്ങള്‍,
പൌര്‍ണമി,
MAY FLOWERS,
കുഞ്ഞൂസ്,
കുസുമം.ആര്.പുന്നപ്ര,
നൂനൂസ്,
ശ്രീക്കുട്ടന്‍,
ഒഴാക്കന്‍,
അഷറഫ് ഉണ്ണീന്‍,
Chithrangada,
ആളവന്താന്‍ ,
സിബുനൂറനാട് (വരയും വരിയും)
യൂസഫ്പ,
മിഴിനീര്‍തുള്ളി( റിയാസ്)
സുഹൈല്‍ ചെറുവാടി,
ഷുക്കൂര്‍ ചെറുവാടി,
ഒരു നുറുങ്ങ് ( ഹാറൂന്‍ക്ക ),
റെഫി,
Thalayambalath,
സുകന്യ,
മഴവില്ല്,
പാവം ഞാന്‍,
സുലേഖ,
എം.ടി.മനാഫ്,
സ്നേഹപൂര്‍വ്വം ശ്യാമ,
SIYA,
അനില്‍കുമാര്‍ .സി.പി,
രസികന്‍ ,
ഭാനു കളരിക്കല്‍,
നൌഷു,
സുല്‍ത്താന്‍,
A.FAISAL,
ഹൈന,
ജുവൈരിയ സലാം,
ഉമേഷ് പീലിക്കോട്,
കൊലുസ്,
നസീഫ് അരീക്കോട്,
ജിതിന്‍,
വിനുവേട്ടന്‍,
നീലത്താമര,
മഹേഷ് വിജയന്‍,
കൊട്ടോട്ടിക്കാരന്‍,
ഷഹല്‍.ബി,
ഷബ്ന സുമയ്യ,
ഹാപ്പിബാച്ചിലേഴ്സ്,
സുരേഷ്കുമാര്‍ . വീ.കെ,
ചെറുവാടി,
EX.Pravaasini,
പേരൂറാന്‍,
ഹനീഫ വരിക്കോടന്‍,
ഭൂതത്താന്‍,
ഒറ്റയാന്‍,
ജാസ്മിക്കുട്ടി,
മുകില്‍.
ജയരാജ് മുരിക്കുമ്പുഴ,
ആചാര്യന്‍,
ജിപ്പൂസ്,
സ്വപ്ന സഖി,
റഷീദ് പുന്നശ്ശേരി,
ജയിംസ് സണ്ണിപാറ്റൂര്‍,
അമ്പിളി,
ശ്രീദേവി,
SREEE,
സമദ് ഇരുമ്പൂഴി,
എന്റെ ലോകം ,
ഫാരിസ്,
ഒറ്റവരിരാമന്‍,
സി.പി നൌഷാദ്,
മൊഹിയുദ്ധീന്‍ എം.പി,
രാധികാനായര്‍,
റ്റോംസ് കോനുമാഠം,
വിഷ്ണുപ്രിയ,
രമേഷ് അരൂര്‍,
അരീക്കോടന്‍,
അനീസ,
റിഷ റഷീദ്,
ഫൈസുമദീന,
ചാണ്ടിക്കുഞ്ഞ്,
ELAYDAN,
റാണിപ്രിയ,
അനൂപ്.ടി.എം,
കുട്ടന്‍,
കൊലകൊമ്പന്‍,
വെള്ളത്തിലാശാന്‍,
മന്‍സു,
Shaivyam,
കാര്‍ന്നോര്‍,
നിഷ,
മനുഷ്യ സഹജമായ മറവികൊണ്ട് പേരെഴുതാന്‍ വിട്ടുപോയ ഒരുപാട് പേര് ഇനിയും ഉണ്ട്. ദയവ് ചെയ്ത അവരുടെയും പേരുകള്‍ ഞാന്‍ എടുത്ത് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് എന്നു കരുതി കൂട്ടിവായിക്കണം .
ബ്ലോഗില്‍ വന്നു വായിച്ച് മെയിലിലൂടെയും അല്ലാതെയും എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന ബ്ലോഗ് ഇല്ലാത്ത അനേകം സുഹൃത്തുക്കള്‍ വേറെയും ഉണ്ട്. അവരുടെ പേരുകള്‍ ഒന്നും ഞാന്‍ ഇവിടെ എഴുതിയിട്ടില്ല. ഞാന്‍ അറിയാത്ത എന്നെ നേരിട്ടറിയാത്ത ഒരുപാട് സുഹൃത്തുക്കള്‍ ബ്ലോഗ് വായിച്ചു പോവുന്നുണ്ട് എന്നറിയാം അവര്‍ക്ക് എല്ലാവര്‍ക്കും ഞാന്‍ എന്റെ നന്ദിയും കടപ്പാടും അറിയിക്കുന്നു.
എന്നെ ഫോളോചെയ്ത എന്റെ എല്ലാ സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്കും എന്റെ ഹൃദയം നിറഞ്ഞ നന്ദി ഞാന്‍ ഈ അവസരത്തില്‍ അറിയിക്കുന്നു.
തുടര്‍ന്നും നിങ്ങളുടെ പ്രോത്സാഹനം ഉണ്ടെങ്കില്‍ മാത്രമേ എനിക്കിവിടെ തുടര്‍ന്ന് പോവാന്‍ കഴിയൂ എന്ന പൂര്‍ണ്ണ ബോധ്യം എനിക്കുണ്ട് ..
ഒരിക്കല്‍ കൂടി എന്റെ എല്ലാ സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്കും നന്ദി അറിയിച്ചു കൊണ്ട് ഈ പോസ്റ്റ് ഇവിടെ അവസാനിപ്പിക്കുന്നു.
നന്ദി, നന്ദി.... നന്ദി…!
